Opgeven is geen optie
door Lisanne Langerijs, Schöninghsdorf (DE)
 |
| Lisanne Langerijs |
Ik ben Lisanne Langerijs, 34 jaar, getrouwd met Hans en
moeder van
zes kinderen. Als probeersel
ben ik een aantal jaar geleden begonnen met hardlopen. In 2015 holde mijn
gezondheid achteruit en na een
aantal
onderzoeken kwam de diagnose Hashimoto. In mijn geval betekende dit een
schildklier welke helemaal niet meer werkzaam was, in andere gevallen werkt de
schildklier nog minimaal. Direct na de diagnose begonnen met medicatie en na
talloze instelpogingen en inmiddels vele verhogingen nu op een punt aangekomen
dat het, over het algemeen,
draaglijk
is. Het hardlopen ben ik gaan doen om er voor te zorgen dat mijn
conditie/gezondheid niet verder achter uit zou gaan. Een negatieve bijwerking
van deze aandoening is onder andere; aanhoudende vermoeidheid, spierslapte, het
lichamelijk niets meer aan kunnen. Ik besloot om niet bij de pakken neer te
gaan zitten en ben gaan trainen met hardlopen. Niet veel later zou hier ook
krachttraining bij komen. Na een aantal jaar balanceer ik nog steeds tussen deze
twee sporten en heb mijn keuze eigenlijk wel gemaakt, of eigenlijk heb ik geen
keuze gemaakt haha, ik blijf ze gewoon beide doen. Ik ben dus eigenlijk wat te
grof, te sterk voor de wat langere afstanden om nog veel sneller te worden, en
ik mis de pure kracht in de sportschool vanwege de vele hardloopkilometers.
Ik hoor het bij elk hardloopevenement weer opnieuw: “waarom kies je niet…”,
enz.
Een van mijn eerste doelen zou het lopen van een marathon
worden en via een bevriende hardloper kwam ik in aanraking met stichting Kika.
Een geweldige stichting waar ik nog altijd met veel plezier voor loop en
inmiddels ook werkzaamheden voor verricht door mijn ambassadeurschap. Ik had
van te voren nooit durven dromen dat, vanwege mijn gezondheid, de marathon er überhaupt
in zou zitten. Met Hashimoto heb je regelmatig te maken met bijwerkingen en dit
zijn er nogal wat . De ziekte heeft betrekking op de hormoonhuishouding en komt
op allerlei plekken in andere vormen weer tot uiting. IJzertekort, extreme
vermoeidheid, lage bloeddruk zijn slechts een paar voorbeelden.
Ik heb mijn situatie wel eens proberen te omschrijven in een
percentage. Tegenover elke 2/3 aan kwaliteit staat 1/3 aan terugval en dit
percentage kun je op de korte termijn gebruiken maar ook op de lange termijn.
Op een training van een uur verlies ik 20
minuten door bijvoorbeeld opkomende vermoeidheid, kramp.
Als ik 2 weken goed heb door kunnen trainen
staat er 1 week tegenover waar ik soms helemaal niet loop of sport. Op een jaar
heb ik dus al te maken met ca. 4 maanden waar in het gewoon niet loopt, of
waardoor ik geremd wordt door deze Hashimoto. Deze gedachte alleen al werkt al
niet motiverend maar ik ga echter niet bij de pakken neerzitten!
 |
| Mijn eerste hardloopervaring in New York 2016 |
Mijn eerste
marathon, die in New York, is een geweldige ervaring geweest. Mijn
voorbereiding was goed, niet zozeer specifiek gericht op de marathon, maar had
voldoende arbeid erop zitten. New York zelf is al een beleving en zou, zo kan
ik nu oordelen, de mooiste marathon van allemaal zijn. Tienduizenden, honderdduizenden
mensen langs de kant, gedurende de hele route. Iedereen roept je naam (die
gemakshalve op mijn shirt voor Kika stond
J:
LEIZEN!!, LEIZEN!!) en ook mijn partner stond op meerdere punten (niet tegelijk
natuurlijk) langs de route! Overal politie en brandweer, en dat allemaal lekker
Amerikaans. De “cops” vol bewapend op een stoere motor en de
“firefighters”
hoog op de ladders! Een
prima tijd gelopen voor een eerste marathon. Geen moment dat ik eigenlijk
dacht; dit is eens maar nooit meer. Ik haalde veel kracht uit het feit dat
iedereen riep dat mijn doel, om onder de vier uur te lopen , er eentje was die
niet haalbaar zou zijn en dat ik het niet zou redden. Gelukkig waren er ook die
er wel in geloofden, die me wel steunen. De Marathon is een afstand die je zelf
moet doen maar hoe goed de voorbereiding ook is, tussen de oren moet het goed
zitten en het helpt zeker als je weet dat er mensen aan de zijlijn staan die in
je geloven. Na New York heb ik het hardlopen niet meer los kunnen laten en besloot dat het lopen van de Majors, de zes grootste,
meest aansprekende marathons ter wereld, mijn volgende goal zou worden. Ik zou
voor Kika blijven lopen maar wist toen al dat er een aantal marathons tussen
zouden zitten waarvoor ik me zou moeten plaatsen op basis van tijd of
loting.
Ik wilde me zelf plaatsen en
wilde niet afhankelijk zijn van anderen.
Er moest getraind worden.
 |
| In actie tijdens de marathon van Londen |
Thuis sporten we allemaal en de weekenden zijn veelal
ingevuld met allerlei activiteiten. Judo, voetbal, zwemmen en natuurlijk het
hardlopen. Een aantal van mijn kinderen lopen fanatiek mee, en lopen zo nu en
dan voor de prijzen. Ze willen niet altijd, maar dat is geen probleem en hun
keuze. Vanwege deze drukte moet ik het lopen regelmatig laten, of gaan de
plannen niet altijd door op de manier zoals ik ze voor ogen had. Een training
die uitvalt, te moe, te veel huishoudelijke taken. Het zijn tropenjaren haha.
De afgelopen jaren heb ik , ook voor de broodnodige kilometers, veel
wedstrijden gelopen en ben ik op veel plaatsen geweest. Niet alleen in Nederland,
maar ook in diverse andere landen. Bij sommige loopjes ga ik voor de winst,
andere gebruik ik om te trainen en een flink aantal zijn voor de ervaring, de
beleving , de gezelligheid.
De
Zevenheuvelenloop, de Dam tot Dam, Egmond zijn van die loopjes die erg tot de
verbeelding spreken met een lange geschiedenis, een internationaal deelnemersveld en de top
van Nederland aan de start. Het podium zal er niet in zitten maar de ervaring
is des te groter. Andere loopjes die toch wel erg leuk zijn zijn de lopen
georganiseerd door Kika , de run op het circuit van Assen, de grote steden, de
rondjes om de kerk enzovoorts. Als ik het zo teruglees benoem ik vrijwel alles
en zo is het eigenlijk ook;
lopen is
gewoon een leuke bezigheid!
Door de jaren heen heb ik niet alleen veel lopers
leren kennen maar ook de mensen van de organisatie, de vrijwilliger en de
speakers. Zonder deze mensen, veelal vrijwilligers, geen hardloopevenementen.
Andersom ben ik in de afgelopen jaren ook wel een bekend gezicht geworden.
Vrijwel iedereen die met regelmaat aanwezig is op een regionale loop kent of
herkent me. Herkennen doen ze me aan mijn lange blonde haar of mijn kleding. Ik
loop vrijwel altijd in het roze of oranje! Ik krijg elke week wel een handdruk
van iemand die mij “kent” van het hardlopen maar waarvan ik geen idee heb wie
of het is haha. Inmiddels ben ik ook begonnen met het zo nu en dan trainen en
begeleiden van jonge atleten.
 |
| Silvesterlauf 2018 in Sögel (DE) |
Het lopen op de weg heb ik de afgelopen jaren ook uitgebreid
met de crosswedstrijden in de herfst en winter. Ik loop graag bij een lage
temperatuur, of niet graag bij hoge temperaturen, en omstandigheden als regen
en sneeuw hebben eigenlijk geen invloed op mijn prestaties of op mijn tijden.
Bij andere lopers is dat vaak wel het geval waardoor ik een voordeeltje heb.
Mijn kracht komt tijdens de crosswedstrijden mooi van pas. De vele bochten,
zompige stukken en maisvelden vereisen toch wel wat spierkracht!. Toch is
het niet alleen spierkracht en uithouding
tijdens zo’n cross. Coördinatie, souplesse, zijn minstens zo belangrijk want met
regelmaat maak je een verkeerde pas en deze moet toch opgevangen worden.Vorig
jaar werd ik zelfs gevraagd om mee te doen met een zware cross, compleet met
bos, akkerland, plassen en klei.
Leuk
dat ze aan mij denken en ik neem zo’n invitatie dan ook graag aan.
Op het moment van schrijven heb ik nog twee weken te gaan
tot mijn laatste Major Marathon, die van Boston. Na New York volgden Chicago,
Tokyo, Londen en Berlijn. In Tokyo heb ik mijn snelste marathon tot nog toe
gelopen in 3.08. Deze tijd bleek ruimschoots voldoende om me rechtstreeks te
plaatsen voor de marathon van Boston! Het behalen van de Major is zeker niet
uniek maar om deze te behalen door middel van plaatsing van Boston (en na zes kinderen ;-)) mag toch
wel een prestatie worden genoemd vind ik zelf.
Een mooi
hardloophoofdstuk kan ik hier mee afsluiten en zo voelt het over twee
weken denk ik ook. Er is geen prestatiedruk maar meer het idee dat “het” er op
zit. Wat is er hier na nog? Het lopen speelt nog altijd een voorname rol in
mijn leven. Misschien richt ik
me nog
wel op het verbeteren van een aantal tijden , wellicht een overstap of een
zijsprong naar de triatlon? Ik ben iemand die redelijk impulsief is en over het
algemeen niet strategisch plant. Ik zie wel wat er op mijn pad komt en zolang
ik er plezier in heb.......
