33.DrentheLoopfestijn op 29 mei 2016 in Klazienaveen

Op 29 mei a.s. wordt het 33.DrentheLoopfestijn gehouden. Het is een goede gewoonte van Jans Jagt ( PR-functionaris van dit loopfestijn) hierover een toepasselijk verhaal te schrijven. Op 20 april is op deze site al een verhaal van hem gepubliceerd. Hierna een ander verhaal van Jans:

Hand in hand over het parcours

door Jans Jagt, Klazienaveen

Dat de veter in haar linker hardloopschoen niet al te stevig was aangetrokken, deerde Elise niet zo. Een half uur had ze nog om zich voor te bereiden op de halve marathon van het Drenthe Loopfestijn in Klazienaveen. Lekker inlopen, nog een beetje eten en drinken en vooral genieten van de sfeer in dit marathon gekke sportdorp.

Als veelbelovend jong talent liep Elise vier jaar geleden haar laatste halve marathon in Klazienaveen. Haar tijd bleef stilstaan op 1.20.21, een prachtig persoonlijk record. Die tijd was ook goed voor de 3^e plaats. Een podium plaats, goh wat was ze trots geweest. Een foto met de frêle Keniaanse winnares en de Russische nummer twee had zelfs de regionale krant gehaald.

Een week later sloeg het noodlot echter toe. Die avond had ze met haar drie sportvriendinnen keihard op de atletiekbaan getraind. Snelheidstraining, twee uur lang. Volgens haar trainer moest een halve marathon binnen 1.20 mogelijk zijn. Haar vriend Patrick zou haar later die avond ophalen. Drie jaar waren ze nu bij elkaar. Elise was gelukkig, het leven lachte haar toe. Een sportief stel want Patrick volleybalde in het eerste team van de plaatselijke volleybalvereniging.

Vijf volwassen mensen in een kleine Opel Corsa, de grootste lol hadden ze onderweg met elkaar.
Dat is het laatste wat Elise zich nog vaag kan herinneren. Later hoorde ze dat de dikke eikenboom een deel van de voorkant van de auto had weggeslagen. Voorin zaten Patrick en Elise. Patrick kwam bij het ongeluk om het leven. Haar drie vriendinnen achterin kwamen er met slechts lichte verwondingen van af. Elise werd zwaargewond naar het ziekenhuis vervoerd. Daar vocht ze weken lang voor haar leven. Net zoals ze een week eerder had gevochten voor haar 3^e plaats in Klazienaveen. Een prima conditie redde haar leven maar de zware hersenbeschadiging zetten haar leven volkomen op z’n kop. Door die zware hersenbeschadiging bleek dat Elise volkomen blind te zijn geworden. Herstel was niet meer mogelijk.“Dan wil ik naar de Paralympics” moet haar onverschillige reactie zijn geweest toen haar ouders haar het verschrikkelijke nieuws moesten vertellen.

Dat alles gebeurde vier jaar geleden. Met een langdurige therapie en een onvoorstelbaar doorzettingsvermogen lukte het Elise de hardloopsport weer op te pakken. Ze was nu een sporter met een beperking, dat realiseerde ze zich terdege. Tijdens de training kreeg ze gelukkig steun van haar drie vriendinnen.

Twee jaar geleden bood haar clubgenoot Martijn zich aan als running buddy. Zomaar, terloops vroeg hij het haar tijdens de training. Martijn kwam altijd over als een egoïstische atleet. Hij had zich gespecialiseerd op de sprint. Elise had nooit veel contact met hem gehad.
“Ik heb je altijd de knapste hardloopster van de vereniging gevonden. Misschien ook wel de liefste, maar dat heb ik nooit tegen je durven te zeggen. Waarschijnlijk was mijn egoïsme een houding waarachter ik me verschool” zou hij later opbiechten. Ze geloofde hem op zijn warme stem.

Verliefd werden ze op elkaar. Soms hand in hand, soms met een koordje aan elkaar, trainden ze vanaf dat moment samen. Af en toe ook een kleine afstand op de straat om te proberen of ze de oneffenheden kon trotseren. Langzaam maar zeker ging het steeds beter. Ze vertrouwde volkomen op Martijn.

Nog een kwartier te gaan. Speaker Harm Noor roept haar naam om. Hij is een groot kenner van de atletieksport en weet feilloos de prestaties van Elise uit de mouw te schudden. Ook de 3^e plaats van vier jaar geleden en haar ongeluk daarna. Hij maakt de toeschouwers in het centrum van Klazienaveen deelgenoot van haar blindheid. Toeschouwers zetten die informatie om in applaus en roepen haar naam. Haar ogen worden vochtig maar door de zonnebril ziet niemand haar emotie. Kippenvel is wel op haar armen te zien. Martijn legt een arm om haar schouder. “Hier heb je de afgelopen maanden zo hard voor getraind, om hier weer te staan. Om hier weer een prachtige prestatie neer te zetten, net als vier jaar geleden. Vandaag is een bijzondere dag, ik ben trots op jou”. Elise voelt zijn lippen op haar wang. Dat geeft haar een goed gevoel en vol zelfvertrouwen overbrugt ze de laatste minuten voor de start.

“Wil je mijn linker veter nog wat strakker aantrekken” vraagt ze Martijn in de laatste minuut. Nog 30 seconden. Het publiek begint de laatste tien seconden massaal mee te tellen. Om 12.30 uur is het startschot voor de halve marathon voor het 31^e Drenthe Loopfestijn gevallen.
In het gekrioel van de eerste kilometers lopen Elise en Martijn eerst hand in hand. Daarna is het koordje voldoende. Zachtjes waarschuwt Martijn haar voor kleine obstakels in de weg, het gaat allemaal boven verwachting. Elise geniet van elke meter, wat is dit een fantastisch loopevenement. Even denkt ze nog aan die fatale avond. Het ligt ver achter haar, hier neemt ze definitief afscheid van die herinnering.

In een tijd van 1.32.49 komt ze over de finish, Elise heeft het gevoel dat de toeschouwers haar de laatste  meters over de finish dragen.

Voor het verhaal, gepubliceerd op 20 april j.l. " Liefde in de Drenthe Marathon" - klik hier