"Pien an de knij'n"
Het is vaak hetzelfde voor een hardloopwedstrijd. De deelnemers ontmoeten elkaar bij de inschrijving, bij een kop koffie, bij het omkleden in de kleedkamers, tijdens de eventuele warming-up en bij de startlijn. Bijna allemaal hebben ze sinds de vorige wedstrijd wel wat te melden. : " Ik bin dizze week nait zo lekker west, was steeds zo mui" zegt de Groninger die qua afstand al bijna de hele wereld rondgelopen heeft. "Ik wait nait wat het is, ik dou vandoag kalm aan". De rasechte Groninger uit de Kanaalstreek, die nu in Drente woont heeft ook problemen: "Ik heb zo'n last van mien knij'n"zegt hij en hij voegt eraan toe: "en dat heb ik al een haile tied. Ik geleuf dat ik maar weer een paracetamolletje neem". "Neeee" , zegt de Stad-Groninger, "ik doe vandaag rustig aan, ik heb gisteren ook al een halve marathon gelopen. Nee hoor, rustig aan". De altijd vriendelijke en veel wedstrijden lopende man uit Overijsel doet ook nog een duit in het zakje: "Nee, ik goa vandoage niet voluut" merkt hij op "ik hebbe gistern ook al veule loop'n, nee, ik goa vandoage beslist niet voluut". Ook de hardlopende fotograaf uit Oost-Groningen meldt zich. Hij heeft weer enkele keren getraind, wil misschien wel weer fotograferende hardloper worden, maar had na enkele trainingen alweer "hail veul piene in de knij'n".
Bijna een ieder heeft dus wel wat te klagen of te melden, bijna een ieder probeert zich toch ook min of meer in te dekken voor een slechte prestatie. Bij het vallen van het startschot vertrekken de meeste "klagers" echter als een speer of als "zoef de haas". Je ziet ze pas bij de finish weer terug. Vergeten waren ineens alle "zere knij'n" en andere ongemakkelijkheden en vergeten waren ineens de geuite voornemens. Na de finish wordt daarover niet meer gesproken, nee, de verhalen gaan er over hoe goed je toch gelopen hebt, welke tijd je op de klokken hebt gezet, welke plaats je gehaald hebt en niet te vergeten, wanneer en waar je de volgende week loopt. Dan zullen er echter zonder twijfel wel weer andere klachten zijn.
Het is vaak hetzelfde voor een hardloopwedstrijd. De deelnemers ontmoeten elkaar bij de inschrijving, bij een kop koffie, bij het omkleden in de kleedkamers, tijdens de eventuele warming-up en bij de startlijn. Bijna allemaal hebben ze sinds de vorige wedstrijd wel wat te melden. : " Ik bin dizze week nait zo lekker west, was steeds zo mui" zegt de Groninger die qua afstand al bijna de hele wereld rondgelopen heeft. "Ik wait nait wat het is, ik dou vandoag kalm aan". De rasechte Groninger uit de Kanaalstreek, die nu in Drente woont heeft ook problemen: "Ik heb zo'n last van mien knij'n"zegt hij en hij voegt eraan toe: "en dat heb ik al een haile tied. Ik geleuf dat ik maar weer een paracetamolletje neem". "Neeee" , zegt de Stad-Groninger, "ik doe vandaag rustig aan, ik heb gisteren ook al een halve marathon gelopen. Nee hoor, rustig aan". De altijd vriendelijke en veel wedstrijden lopende man uit Overijsel doet ook nog een duit in het zakje: "Nee, ik goa vandoage niet voluut" merkt hij op "ik hebbe gistern ook al veule loop'n, nee, ik goa vandoage beslist niet voluut". Ook de hardlopende fotograaf uit Oost-Groningen meldt zich. Hij heeft weer enkele keren getraind, wil misschien wel weer fotograferende hardloper worden, maar had na enkele trainingen alweer "hail veul piene in de knij'n".
Bijna een ieder heeft dus wel wat te klagen of te melden, bijna een ieder probeert zich toch ook min of meer in te dekken voor een slechte prestatie. Bij het vallen van het startschot vertrekken de meeste "klagers" echter als een speer of als "zoef de haas". Je ziet ze pas bij de finish weer terug. Vergeten waren ineens alle "zere knij'n" en andere ongemakkelijkheden en vergeten waren ineens de geuite voornemens. Na de finish wordt daarover niet meer gesproken, nee, de verhalen gaan er over hoe goed je toch gelopen hebt, welke tijd je op de klokken hebt gezet, welke plaats je gehaald hebt en niet te vergeten, wanneer en waar je de volgende week loopt. Dan zullen er echter zonder twijfel wel weer andere klachten zijn.