Hardlopen bij onze oosterburen
Het was in 2001 in Duitsland. Hij had mij in de wedstrijd ingehaald en was naast mij komen lopen. "Ich glaube du bist ein Holländer ", zei hij. Ik knikte. "Hast du schon öfter in Deutschland gelaufen"vroeg hij direct daarna. Ik antwoordde in mijn beste Duits dat het de eerste keer was. "Du sollst nachher nicht gleich nach Hause fahren" , zei hij. Ik keek hem vragend aan. "Da gibt's noch Kaffee und Kuchen" voegde hij eraan toe . Ik begreep het niet helemaal. Hij zag dat kennelijk en zei : "Nachher in der Sporthalle", en weg was hij, op weg naar de eindstreep. Ik kon me er niet veel bij voorstellen. Nadat ik gefinisht was en me gedoucht had besloot ik maar naar de sporthal te gaan. Daar zaten veel sporters aan lange tafels. Het was een enorm geroezemoes. In de hoek van de hal was een buffet ingericht waar je tegen lage prijzen koffie en taart/koeken kon kopen. Ik bestelde een "pott" koffie en een stuk taart. Toen ik aan een lange tafel plaatsgenomen had, zag ik dat ik zeer bescheiden geweest was. De meeste sporters hadden meer dan één stuk taart op hun bordje liggen. Ik kwam in gesprek met mijn buurman. Hij vertelde mij dat de taarten/koeken door vrijwillig(st)ers gebakken waren en dat het gebruikelijk was op deze manier nog even na te praten over de wedstrijd , het lopen en andere zaken en dat er nog een "Siegerehrung" was en de "Urkunden"nog zouden komen. De "Siegerehrung" liet wel even op zich wachten, maar dat was niet zo erg, omdat het gezellig was en er veel gepraat werd. Nadat ik mijn oorkonde had gekregen en de hal verlaten had om naar huis te gaan nam ik me voor vaker in Duitsland te gaan lopen. Dat was gezelliger dan het bij ons was, waar ik het ritueel had: finishen,douchen, eventjes de bijna lege kantine bezoeken en dan naar huis...........