Opgeven is geen optie

door Lisanne Langerijs, Schöninghsdorf (DE)

Lisanne Langerijs

Ik ben Lisanne Langerijs, 34 jaar, getrouwd met Hans en moeder van  zes kinderen. Als probeersel ben ik een aantal jaar geleden begonnen met hardlopen. In 2015 holde mijn gezondheid achteruit en na een  aantal onderzoeken kwam de diagnose Hashimoto. In mijn geval betekende dit een schildklier welke helemaal niet meer werkzaam was, in andere gevallen werkt de schildklier nog minimaal. Direct na de diagnose begonnen met medicatie en na talloze instelpogingen en inmiddels vele verhogingen nu op een punt aangekomen dat het, over het algemeen,  draaglijk is. Het hardlopen ben ik gaan doen om er voor te zorgen dat mijn conditie/gezondheid niet verder achter uit zou gaan. Een negatieve bijwerking van deze aandoening is onder andere; aanhoudende vermoeidheid, spierslapte, het lichamelijk niets meer aan kunnen. Ik besloot om niet bij de pakken neer te gaan zitten en ben gaan trainen met hardlopen. Niet veel later zou hier ook krachttraining bij komen. Na een aantal jaar balanceer ik nog steeds tussen deze twee sporten en heb mijn keuze eigenlijk wel gemaakt, of eigenlijk heb ik geen keuze gemaakt haha, ik blijf ze gewoon beide doen. Ik ben dus eigenlijk wat te grof, te sterk voor de wat langere afstanden om nog veel sneller te worden, en ik mis de pure kracht in de sportschool vanwege de vele hardloopkilometers.

Ik hoor het bij elk hardloopevenement weer opnieuw: “waarom kies je niet…”, enz.

Een van mijn eerste doelen zou het lopen van een marathon worden en via een bevriende hardloper kwam ik in aanraking met stichting Kika.

Een geweldige stichting waar ik nog altijd met veel plezier voor loop en inmiddels ook werkzaamheden voor verricht door mijn ambassadeurschap. Ik had van te voren nooit durven dromen dat, vanwege mijn gezondheid, de marathon er überhaupt in zou zitten. Met Hashimoto heb je regelmatig te maken met bijwerkingen en dit zijn er nogal wat . De ziekte heeft betrekking op de hormoonhuishouding en komt op allerlei plekken in andere vormen weer tot uiting. IJzertekort, extreme vermoeidheid, lage bloeddruk zijn slechts een paar voorbeelden.

Ik heb mijn situatie wel eens proberen te omschrijven in een percentage. Tegenover elke 2/3 aan kwaliteit staat 1/3 aan terugval en dit percentage kun je op de korte termijn gebruiken maar ook op de lange termijn. Op een training van een uur verlies ik 20  minuten door bijvoorbeeld opkomende vermoeidheid, kramp.  Als ik 2 weken goed heb door kunnen trainen staat er 1 week tegenover waar ik soms helemaal niet loop of sport. Op een jaar heb ik dus al te maken met ca. 4 maanden waar in het gewoon niet loopt, of waardoor ik geremd wordt door deze Hashimoto. Deze gedachte alleen al werkt al niet motiverend maar ik ga echter niet bij de pakken neerzitten!

Mijn eerste hardloopervaring in New York 2016

Mijn eerste marathon, die in New York, is een geweldige ervaring geweest. Mijn voorbereiding was goed, niet zozeer specifiek gericht op de marathon, maar had voldoende arbeid erop zitten. New York zelf is al een beleving en zou, zo kan ik nu oordelen, de mooiste marathon van allemaal zijn. Tienduizenden, honderdduizenden mensen langs de kant, gedurende de hele route. Iedereen roept je naam (die gemakshalve op mijn shirt voor Kika stond J: LEIZEN!!, LEIZEN!!) en ook mijn partner stond op meerdere punten (niet tegelijk natuurlijk) langs de route! Overal politie en brandweer, en dat allemaal lekker Amerikaans. De “cops” vol bewapend op een stoere motor en de “firefighters”  hoog op de ladders! Een prima tijd gelopen voor een eerste marathon. Geen moment dat ik eigenlijk dacht; dit is eens maar nooit meer. Ik haalde veel kracht uit het feit dat iedereen riep dat mijn doel, om onder de vier uur te lopen , er eentje was die niet haalbaar zou zijn en dat ik het niet zou redden. Gelukkig waren er ook die er wel in geloofden, die me wel steunen. De Marathon is een afstand die je zelf moet doen maar hoe goed de voorbereiding ook is, tussen de oren moet het goed zitten en het helpt zeker als je weet dat er mensen aan de zijlijn staan die in je geloven. Na New York heb ik het hardlopen niet meer los kunnen laten en besloot dat het lopen van de Majors, de zes grootste, meest aansprekende marathons ter wereld, mijn volgende goal zou worden. Ik zou voor Kika blijven lopen maar wist toen al dat er een aantal marathons tussen zouden zitten waarvoor ik me zou moeten plaatsen op basis van tijd of loting.  Ik wilde me zelf plaatsen en wilde niet afhankelijk zijn van anderen.  Er moest getraind worden.

In actie tijdens de marathon van Londen

Thuis sporten we allemaal en de weekenden zijn veelal ingevuld met allerlei activiteiten. Judo, voetbal, zwemmen en natuurlijk het hardlopen. Een aantal van mijn kinderen lopen fanatiek mee, en lopen zo nu en dan voor de prijzen. Ze willen niet altijd, maar dat is geen probleem en hun keuze. Vanwege deze drukte moet ik het lopen regelmatig laten, of gaan de plannen niet altijd door op de manier zoals ik ze voor ogen had. Een training die uitvalt, te moe, te veel huishoudelijke taken. Het zijn tropenjaren haha. De afgelopen jaren heb ik , ook voor de broodnodige kilometers, veel wedstrijden gelopen en ben ik op veel plaatsen geweest. Niet alleen in Nederland, maar ook in diverse andere landen. Bij sommige loopjes ga ik voor de winst, andere gebruik ik om te trainen en een flink aantal zijn voor de ervaring, de beleving , de gezelligheid.  De Zevenheuvelenloop, de Dam tot Dam, Egmond zijn van die loopjes die erg tot de verbeelding spreken met een lange geschiedenis, een internationaal deelnemersveld en de top van Nederland aan de start. Het podium zal er niet in zitten maar de ervaring is des te groter. Andere loopjes die toch wel erg leuk zijn zijn de lopen georganiseerd door Kika , de run op het circuit van Assen, de grote steden, de rondjes om de kerk enzovoorts. Als ik het zo teruglees benoem ik vrijwel alles en zo is het eigenlijk ook;  lopen is gewoon een leuke bezigheid!

Door de jaren heen heb ik niet alleen veel lopers leren kennen maar ook de mensen van de organisatie, de vrijwilliger en de speakers. Zonder deze mensen, veelal vrijwilligers, geen hardloopevenementen. Andersom ben ik in de afgelopen jaren ook wel een bekend gezicht geworden. Vrijwel iedereen die met regelmaat aanwezig is op een regionale loop kent of herkent me. Herkennen doen ze me aan mijn lange blonde haar of mijn kleding. Ik loop vrijwel altijd in het roze of oranje! Ik krijg elke week wel een handdruk van iemand die mij “kent” van het hardlopen maar waarvan ik geen idee heb wie of het is haha. Inmiddels ben ik ook begonnen met het zo nu en dan trainen en begeleiden van jonge atleten.

Silvesterlauf 2018 in Sögel (DE)

Het lopen op de weg heb ik de afgelopen jaren ook uitgebreid met de crosswedstrijden in de herfst en winter. Ik loop graag bij een lage temperatuur, of niet graag bij hoge temperaturen, en omstandigheden als regen en sneeuw hebben eigenlijk geen invloed op mijn prestaties of op mijn tijden. Bij andere lopers is dat vaak wel het geval waardoor ik een voordeeltje heb. Mijn kracht komt tijdens de crosswedstrijden mooi van pas. De vele bochten, zompige stukken en maisvelden vereisen toch wel wat spierkracht!. Toch is  het niet alleen spierkracht en uithouding tijdens zo’n cross. Coördinatie, souplesse, zijn minstens zo belangrijk want met regelmaat maak je een verkeerde pas en deze moet toch opgevangen worden.Vorig jaar werd ik zelfs gevraagd om mee te doen met een zware cross, compleet met bos, akkerland, plassen en klei.  Leuk dat ze aan mij denken en ik neem zo’n invitatie dan ook graag aan.

Op het moment van schrijven heb ik nog twee weken te gaan tot mijn laatste Major Marathon, die van Boston. Na New York volgden Chicago, Tokyo, Londen en Berlijn. In Tokyo heb ik mijn snelste marathon tot nog toe gelopen in 3.08. Deze tijd bleek ruimschoots voldoende om me rechtstreeks te plaatsen voor de marathon van Boston! Het behalen van de Major is zeker niet uniek maar om deze te behalen door middel van plaatsing  van Boston (en na zes kinderen ;-)) mag toch wel een prestatie worden genoemd vind ik zelf. 

Een mooi  hardloophoofdstuk kan ik hier mee afsluiten en zo voelt het over twee weken denk ik ook. Er is geen prestatiedruk maar meer het idee dat “het” er op zit. Wat is er hier na nog? Het lopen speelt nog altijd een voorname rol in mijn leven. Misschien richt ik  me nog wel op het verbeteren van een aantal tijden , wellicht een overstap of een zijsprong naar de triatlon? Ik ben iemand die redelijk impulsief is en over het algemeen niet strategisch plant. Ik zie wel wat er op mijn pad komt en zolang ik er plezier in heb.......