 |
| © Toli Schanssema |
Jaren geleden kocht ik een boek van Mart Smeets met de titel "Ik was nooit in Nagano". Daar, in Nagano (Japan), werden de Olympische Winterspelen gehouden. Mart Smeets was er 13.000 kilometer vandaan, in de studio's van Hilversum, van waaruit hij voor de televisie dit grote evenement presenteerde.
Ik was niet "nooit" , maar deze keer op de dag van de Halloween marathon , niet in Gieten. Daarom schrijf ik mijn wedstrijdverslag aan mijn buro in Emmen, zo'n 35 kilometer van Gieten, aan de hand van woorden en beelden van deze marathon.
27 atleten, 25 mannen en 2 vrouwen, hadden zich voor de start van de Halloween marathon verzameld in de "donkere" bossen van Gieten. De verzorgingstent, nabij de start, was versierd met "Halloween" vlaggetjes en op de tafel lag een echt "Happy-Halloween" tafelkleed.
Het bos was niet zo donker als aangekondigd, maar het was vanwege de herfstkleuren en de met vallende bladeren bedekte paden geweldig mooi. Het parcours, licht geaccidenteerd en met veel onverharde paden, was nou niet bepaald gemakkelijk. Voor de meeste deelnemers had dit parcours dan ook een negatief effect op de gerealiseerde tijden. Het viel mij op, dat er tijdens deze marathon geen dingen waren, zoals griezels, kampvuren en dergelijke , dingen, die mij aan Halloween hadden moeten doen denken.
In de loop van de wedstrijd werd het allengs iets warmer. Dat was te zien aan de hoofddeksels van onder andere Gerhard Over en Kor West, die in het begin van de marathon deze wel en later in de wedstrijd niet meer droegen. Anderen, zoals Ineke Scheffer en Bennie de Vries, hadden hun trainingsjasje uitgedaan. Ineke had de "Hongaarse" kleuren vervangen door een mooie blauw shirt en Bennie liet orange voor wat het was en liep ineens in een groen shirt.
 |
| © Toli Schanssema |
Ronde na ronde legden de atleten af in de prachtige bossen van Gieten en passeerden elke ronde de Gletsjerkuil. Na ruim 42 kilometer waren er twee Duitse winnaars: Jürgen Lehmann van SCU Emlichheim en Sylvia Frühauf van 100 Marathon Club. Het viel op dat Jürgen Lehmann een goede warming-up deed en het deelnemersveld van achteruit volledig oprolde. De blijdschap bij hem was zo groot,dat hij na afloop een indrukwekkende handstand afleverde. Een knappe prestatie van een M-60 atleet.
Tot slot was het opvallend, dat de "huisfotograaf" aan het eind van de marathon een "rechtopstaande" foto maakte, iets dat hij vrijwel nooit doet en volgens mij, ook in verband met de afwerking ervan, een beetje hekel heeft. Overigens was de foto genomen van Hans en David Buis (vader en zoon), waarvan de laatste zijn eerste marathon liep.
Ik zag het geheel enkele malen aan mij voorbijgaan en vond de Halloween-marathon, vanaf mijn stoel aan mijn buro gezien, zeer de moeite waard.