De marathon van Wenen 2017: een fantastische belevenis!

door Linda Wilken, Stadskanaal (NL)

987 km afgelegd tijdens m’n trainingsperiode

9  gelletjes genuttigd tijdens de langere duurlopen

4 liter water gedronken tijdens de traningen

2 paar schoenen versleten

4 blaren opgelopen

28 km wandelend afgelegd door Wenen

Maar…. met onzettend veel plezier de marathon van Wenen volbracht!!!

Ik zal me eerst even voorstellen; Linda Wilken, geboren 25-12-1977. Sinds ongeveer 8 jaar aan het hardlopen, begonnen uit het niks. In de startersgroep bij de Runners Stadskanaal begonnen, eerst maar eens 1 minuut volhouden…langzaam uitbreidend naar de 10 km. Nooit gedacht dat dit mijn sport zou worden en dat ik dit zou kunnen! Ik kwam er al vrij snel achter dat km’s maken meer mijn ding is dan snelle tijden neerzetten op de 10 km. Na een paar jaar, waarin al verscheidene duurlopen konden worden afgevinkt, trails van 34 km met gemak gelopen werden, wordt je vanzelf enthousiast gemaakt om een marathon te gaan lopen. Het gevoel wat je schijnt te krijgen bij het finishen, de euforie, de trainingsperiode waarin je je sterker voelt worden. Al met al, je moet het een keer hebben meegemaakt en beleefd…Maar ja wanneer…je moet het wel  plannen, een trainingsperiode van 3 maanden, waarin je veel moet investeren, veel tijd, energie en  je planningsvermogen op de proef wordt gesteld. Gelukkig heb ik een loopmaatje die dit alles samen met mij wilde doen. Hij heeft al wat marathonervaring, dat scheelde. Trainers bij de club een schema laten opstellen, passend bij mijn kunnen. Gekeken wat we het beste vonden passen en hier een keuze in gemaakt. Achteraf gezien, de goede!

Vol goede moed zijn we hier in januari mee begonnen. De eerste maand vertoonde eigenlijk heel veel gelijkenis met hoe ik altijd al train, 2x per week naar de club, een duurloop tussen de 20-28 km en dan soms nog een wat kortere training tussendoor. Daarna begon de frequentie en aantal km’s gestaag op te lopen. Maar alles voelde goed, het ging prima, zonder enige tegenslag, vermoeidheid, pijntjes of klachtjes. Voor het eerst 36 km gelopen, maar ook dat viel mee, mede doordat je samen traint, ook doordat we het tempo onderweg afwisselde. Daarna weer rustig afbouwen, de laatste week voelde een beetje raar, doordat je dan zo weinig doet. Nog even afsluiten met wat haaswerk op de klap tot klap, 5 min/km, wat ging dat heerlijk…maar ja dit is maar 10 km, straks moet dat 4x zo lang…tempo ligt dan wel iets lager maar dat scheelt maar 10 seconden…

Op naar Wenen! Eerst 3 dagen de stad bekeken, wat een geweldig mooie stad! Mij keurig aan de regels gehouden; veel water drinken en pasta eten! De ochtend van de marathon gaat om 6:00 de wekker, om op tijd wat te kunnen eten, wit brood met jam en een banaan. Klaarmaken, met de metro naar de start, heel raar weinig tot geen zenuwen. Even het startgebied verkennen, op zoek naar vak 3, waar kun je plassen etc.. wat een mensenmassa! En ja rijen dik voor de dixies, nog net op tijd in het startvak. Maar ons startschot duurde gelukkig nog even. Het weer leek fantastisch, 11 graden met een zonnetje erbij. We zouden gaan lopen op 3:40, ongeveer 5:10 de km. Rustig beginnen, dat was belangrijk (zei iedereen). Nou daar hadden we niet veel keuze in, wat een mensen, het werd meer een soort slalomparcours, het vinden van de juiste route tussen de voortbewegende mensenmassa was al een behoorlijke uitdaging op zich. Na afsplitsing van de halve marathonlopers werd het beter. Het voelde goed, heel goed, makkelijk, haast te makkelijk, afwachtend op wat nog komen ging. Waar iedereen het steeds maar over heeft; de man met de hamer, het 35 km punt waar je gaat verzuren, het punt waarop je eigenlijk niet verder wil, je overgaat in je vetverbranding, het doodga- moment, je niet meer weet dat je je ene been voor je ander zet, noem het maar op.

Maar dat moment bleef volledig uit, dat moment kwam niet.

Ik liep heerlijk, vond het leuk en kon genieten van alles om me heen. Mn ademhaling liet me niet in de steek en mijn lichaam ook niet. Geen zware momenten, geen gevoel van ; waar ben in godsnaam mee bezig. Nee..niks van dat alles..alleen maar verbazing dat het zo makkelijk ging. Mn buddy had mij keurig bijgestaan tot 35 km, water aangegeven waar nodig, keurig op tijd onze gelletjes ingenomen, alles verliep voorspoedig. Totdat ik hem ineens bij het beruchte 35 km punt kwijtraakte..even paniek.. wat nu, wachten?doorgaan?straks krijg ik het moeilijk in mn eentje.. rustig ademen; stilstaan kan nu echt niet meer, gewoon kalm blijven en zo doorgaan. We zaten al sowieso 1 ½ minuut onder onze streeftijd, dus dat ging wel goedkomen, zelfs als ik het zwaar zou krijgen de laatste km’s, kon ik nog een mooie tijd halen.

Maar het voelde alsof ik nog wel wat harder kon en dat durfde ik de laatste km’s ook, het voelde goed en geen mannen met hamers op mijn pad. Ineens stond daar het bordje; nog 500 meter!!Wauw gehaald en op wat voor manier! Laatste stukje nog gesprint, het voelde heerlijk, dat dat nog zo makkelijk ging! Maar helaas was de euforie over de finish ver te zoeken. Waar was mn loopmaatje??Wat was er gebeurd, wachten duurt dan erg lang. Uiteindelijk waren het 6 minuten, maar voelde als een kwartier. Het bleek een opspelende hamstring te zijn geweest. Daarna wel de overwinning samen gevierd! Het doel was bereikt en zelfs meer dan dat. Eindtijd; 3:36:36!! Wie had dat ooit gedacht..ik niet! Het raarste was eigenlijk, alles waar ik rekening mee had gehouden, gebeurde niet. Zelfs de benen na de tijd, dat mensen geen stoepje en trap meer op en af komen, vermoeidheid etc. Geen last van gehad.

Tijdens mijn marathonervaring ben ik echt van de ene in de andere verbazing gevallen. Ik vond het een prachtige belevenis en ervaring. Ik ben erg blij dat ik nu weet wat het is en dat ik er zonder kleerscheuren doorheen ben gekomen. Het was geweldig om dit, in zo’n prachtige stad te mogen beleven. Wat ook echt geweldig is, is hoe iedereen met je meeleeft en alle reacties die je krijgt. Ze zeggen; je eerste marathon vergeet je nooit weer! Ik hoop dat dat zo is, want dit is te mooi om ooit te vergeten!