TRAILRUNNING

door: Mirjam Steunebrink, Eelde

Mirjam Steunebrink

Sinds enkele jaren doe ik aan ultra-trailrunning. Het begon allemaal nadat ik op mijn poli (ik ben sportarts) Ina ontmoette en we bedachten dat wij als marathonlopers toch ook de 50 km van de RUN in Winschoten moesten kunnen volbrengen. En zo liepen wij in 2010 onze eerste RUN. Fantastisch wat mooi om dat te kunnen doen! Dan moest verder ook wel kunnen..maar ja, ineens die 100 km doen, dat is toch wel wat ver! Met de paasdagen daarop ging ik met vrienden mee naar hun jaarlijkse wandelweekend in de Ardennen. Bepakt met 18 kg bagage.....pff wat een gezeul! Daar rende ons een jongen voorbij, met rugzak en al, en dat zag er zo vrij en onbevangen uit. Ik dacht, dat wil ik ook! En zo ontdekte ik hoe gaaf je trails kunt lopen in België. Het horloge ging aan de kant, tijd was niet meer belangrijk, door de hoogteverschillen waren kilometers ineens compleet anders en oh wat heerlijk om zo op te gaan in de natuur! Er bleek een heel trailcircuit te bestaan in België en in Nederland een heus trailplaform (www.mudsweattrails.nl). En er bleken op trailgebied allerlei afstanden verder dan de marathon mogelijk te zijn, zonder gelijk aan 100 km te moeten gaan denken zoals bij de RUN. En, de trails van 50 km bleken door de hoogteverschillen zo'n moorddadige aanslag op mijn bovenbenen te zijn, dat dat al een hele uitdaging op zich was. 

Bouillonante 2013

Mijn eerste ultratrail, 53 km met 2.300 hoogtemeters bij de Bouillonante, was als een dagje uit, bijna 8 uur was ik onderweg. Maar wat was het heerlijk, het gestruin door de bossen, het gekronkel langs het water, de klimmetjes, het afzien, het weer herboren worden. En zo kreeg mijn hardloopliefhebberij een hele nieuwe invulling. Liep ik eerst met name op het asfalt, trainingsmarathons in rondjes onder genot van uitstekende verzorging bij de DFW Runners, nu werd het op dwaaltocht in het bos, rugzak op en zo de eigen verzorgpost mee. Ik verkende alle mountainbike routes in de omgeving en ontdekte ook hoe goed ik mij kon voorbereiden op al die trails gewoon in de Vosbergen achter mijn huis.

Na een jaar waarin ik een stuk of wat trails van rond de 50 km met voldoende vertrouwen kon volbrengen, was het tijd voor een stapje verder: in maart 2014 de Transgrancanaria van 83 km en dik 4.500 hoogtemeters. WoW wat ontzettend gaaf! Start in het donker, hoofdlampje op. Stokken mee. Het gebergte in. Bananenplantages door. Onwijze uitzichten. Zware beklimmingen. Lastige afdalingen met losse stenen. Spierpijn in de benen terwijl de helft van de afdalingen nog moet komen. Afzien. En ondertussen zo genieten! 16 uur op pad geweest. Ik kon een week niet fatsoenlijk lopen omdat mijn quadriceps gewoon weigerden.. Maar ik liep op een roze wolk! De pijn verdwijnt, de herinnering blijft...

Transgrancanaria

In juni 2014 vond ik mezelf rijp voor mijn eerste 100 km.....maar dan wel in het gebergte. De Zugspitze Ultratrail. Prachtig gebied! Wederom start en finish in het donker. Maar een heel andere omgeving en ander klimaat dan op Gran Canaria natuurlijk. De alpenweiden. Het geklingel van de koeiebellen. De berghutten. Lopen op de graat. Ruim 5.000 m op en af. 20 uur verder... Nooit toch ooit verwacht zoiets te kunnen! Als 'toetje' eind augustus rondom la Roche in de Ardennen nog de Ultratrail des Fantomes gelopen, weer 100 km en ruim 4.000 hoogtemeters maar dan in het glooiende België. Toch weer een heel ander soort race, waarin ik 'slechts' 15 uur onderweg was.... Het mooie is dat ik merk dat ik ongemerkt ijzersterk word door al dat 'buitenspelen'. Vorig jaar mei liep ik spontaan een dik pr tijdens de 50 km van Gieten. In 4:19 uur was ik binnen. En dat zonder specifieke training daarvoor!

Transvulcania 2015

Nu net weer thuis, nadat ik vorige week de Transvulcania op La Palma liep, 73 km en 4.300 hoogtemeters. Op zich niet onoverkomelijk ver. Maar vulkanisch, erg warm en droog en ruim 20 km lopen op hoogte (>2.000 meter) maakten deze trail toch tot een serieuze uitdaging. En na een niet al te daverende voorbereiding voelde ik toch wat onzekerheid hoe dit zou gaan uitpakken.. Maar ook dit was weer één groot feest, ik voelde mij enorm sterk en heb heerlijk gelopen! Het blijft leuk om te merken dat je in de tweede helft nog fit bent en honderden mensen kunt inhalen door het kennelijk toch goed te kunnen doseren van mijn krachten. Ook van het mentale spelletje kan ik altijd weer genieten. En het idee dat ik dit allemaal gewoon kan vanuit een simpele basistraining die ik doe in mijn achtertuin in het platte Noord-Nederland .. Zoveel heb je dus eigenlijk niet nodig... En het mooie is te merken hoe weinig blessures het lopen in de natuur geeft. Al zal ervaring en kennis mij ook steeds beter helpen om goed naar mijn lichaam te luisteren en bij neiging tot overbelasting de rem erop te zetten (en vaak te kiezen voor een andere vorm van training zoals fietsen, zwemmen, roeitrainer, step).. Hoe dan ook, klokje af en hup de natuur in!

Transvulcania 2015

Terug naar het lopen op gevoel en het opgaan in de natuur! Terug naar de essentie van het lopen! Wil je eens met mij meelopen, meer horen over mijn avonturen of heb je een blessure waar je niet vanaf komt, wil je een inspanningstest laten doen of heb je een andere sportmedische vraag, kijk dan even op www.sportartssteunebrink.nl