Jans Jagt schreef ook heel veel mooie verhalen. Het hierna opgenomen verhaal van "De verdwenen marathonloper" is daar een voorbeeld van.
De verdwenen marathonloper
door Jans Jagt, Klazienaveen
De dag begon nevelig. De ervaring leerde dat het in deze
tijd van het jaar dan een mooie dag zou worden.
Het was de laatste zondag van mei. De 29e Marathon van
Klazienaveen staat op het programma. Een sfeervol internationaal hardloopevenement
dat lopers uit alle delen van de wereld naar het voormalig veendorp brengt. Het
dorp is trots op haar marathon. Hier worden hardlopers als het ware nog op
handen gedragen.
De deelnemers worden getrakteerd op een prachtig panoramisch
parcours, langs het mystieke Oosterbos, over de historische trambrug over het
nieuwe Prins Willem Alexanderkanaal en over de flanken van de Hondsrug. De naar
schatting twintig duizend toeschouwers vormen elk jaar een indrukwekkend decor
in het centrum van Klazienaveen.
Reden voor de 36-jarige Mario van Manen een keer naar
Zuidoost Drenthe te rijden en proberen de 42 kilometer en 195 meter tot een
goed einde te lopen. Mario is lid van de atletiekvereniging De Kilometervreters
en had zich zes weken geleden al ingeschreven. Hij was de enige van zijn
vereniging. Zijn teamgenoten vonden de afstand naar Klazienaveen te groot. Toch
had Mario de afstand van Rotterdam naar Klazienaveen binnen twee uur overbrugd.
Vanaf Zwolle leek het alsof hij de autoweg voor zich zelf had, een prachtige
rit langs mooie dorpen. Alleen de flarden mist was af en toe best vervelend.
Sportfeest
Klazienaveen had zich feestelijk uitgedost voor het
sportfeest.
Met de jeugdloop was al een start gemaakt. Honderden
kinderen tussen de zes en twaalf liepen over het zelfde parcours waar later op
die dag ook de Kenianen, Russen, Belgen, Fransen, Tsjechen, Ethiopiërs,
Nederlanders en veel Duitsers een fantastische prestatie zouden leveren.
Alvorens zijn startnummer op te halen, bekeek Mario de
jeugdloop en probeerde een paar kilometers van het parcours in zich op te
nemen. Het zag er inderdaad allemaal heel sfeervol uit.
Met zo'n tweehonderd deelnemers behoort de Marathon van
Klazienaveen tot één van de kleinste van Nederland. Het is echter wel tot één
van de oudste. Rotterdam, Amsterdam en Eindhoven behoren tot dezelfde
leeftijdsklasse. Mario wist zijn plaats want met een persoonlijk record van 3
uur en 12 minuten hoeft hij niet vooraan te staan. Daarvoor staan een
aantal atleten met een persoonlijk
record van rond de 2.15. Het kan een mooie wedstrijd worden, zowel bij de dames
als de heren.
Een lekker gevoel
Na een tweetal aanlooprondjes beginnen de marathonlopers aan
de eerste van de vier grote ronden. Langs het parcours duizenden toeschouwers
die elke deelnemer aanmoedigen. Een lekker gevoel.
Mario voelt zich lekker, de eerste grote ronde zit erop. Het
weer zit ook mee, geen wind en het zonnetje wil er ook nog niet echt doorkomen.
Op de Herenstreek, achteraan het parcours, blijft het daarom hier en daar nevelig.
Mario komt ook de tweede ronde goed door, als hij dit tempo
kan handhaven zit verbetering van zijn persoonlijk record er dik in. Ook zijn
naam wordt genoemd door de speaker. Mario is er best trots op dat hij op de
marathon de enige deelnemer is die in Rotterdam woont.
Mario komt in een groepje van vijf lopers terecht, zij lopen
op een tijd rond de drie uur.
Alle zes lopers worden nog een keer door de speaker genoemd
bij het ingaan van de vierde ronde, Mario loopt achteraan.
In deze laatste ronde geniet hij van al het moois dat er
onderweg is te zien. Deze marathon is uniek, de charme van een kleine marathon
is de fantastische sfeer. In het centrum lijkt het wel een dorpsfeest, prachtig
om tussen de duizenden toeschouwers door te lopen.
Op de Herenstreek voelt Mario opnieuw de flarden mist om
zich heen.
De zes hardlopers voelen
hoe dansende mistflarden op het groepje afkomt. De nevel gaat aan vijf
lopers voorbij maar grijpt Mario bij de keel.
De eerste vijf lopers horen en voelen verder niets maar Mario
is uit het groepje verdwenen.
De speaker meldt nog dat het groepje van vijf in een mooie
tijd van 2.59 en een beetje over de finish komt. Helaas is Mario van Manen daar
niet bij. Waarschijnlijk uitgestapt met een blessure. Daar blijft het bij,
niemand die startnummer 836 mist.
Wit wief
Geraldine woonde aan de Herenstreek, aan het
marathonparcours. Haar huisje stond zo'n tweehonderd meter van de straat en lag
een beetje verscholen in het Oosterbos.
Ze liep tegen de vijftig, tenminste dat dacht men in het
nabij gelegen boekweitdorp Nieuw-Dordrecht. Zo vaak zagen de dorpsbewoners haar
niet. Soms liep ze een beetje schichtig naar de plaatselijke supermarkt. Ze
sprak met niemand en ging met niemand om. Kwajongens plaagden haar soms een
beetje. Dan mopperde ze wat voor zich uit.
“t Is een wit wief. Kom
niet te dicht bij haar in de buurt” was een veel gehoorde waarschuwing
van ouders. Waarom? Tja dat wisten de ouders ook niet.
Toch zat er een kern van waarheid in.
Geraldine was ruim 44 jaar geleden geboren in Rotterdam. Ze
had een slechte jeugd, haar vader sloeg haar dikwijls wanneer hij weer dronken
was. Haar moeder deed vrolijk mee en Geraldine werd verantwoordelijk voor het
huishouden. Voor haar was het een opluchting toen een Engelse zeeman verliefd
op haar werd. Twee maanden later waren ze getrouwd. Maar ook dit werd geen
succes. De zeebonk kwam gewoon niet meer terug van de eerste zeereis. Geraldine
bleef nog drie jaar in de havenwoning wonen alvorens de woningen werden
afgebroken om plaats te maken voor een havenloods.
Zwaar teleurgesteld in het leven ging Geraldine aan het
zwerven en kwam onbedoeld in Zuidoost Drenthe terecht. In Nieuw-Dordrecht vond
ze een oude schuur die ze ombouwde tot een bewoonbare schuur. Geraldine was
heel goed in staat voor zich zelf te zorgen.
Maar ze ontdekte na verloop van tijd een gave waarvan ze
nooit had vermoed dat zoiets bestond.
Mistflarden
Bij stevige mistflarden kon Geraldine helemaal opgaan in de
nevel. Ze voelde zich licht en maakte dan lange tochten in de omgeving. Ze ging
helemaal op in de mistflarden, niemand die haar ooit heeft gezien zweven.
Deze laatste zondag van mei was weer zo'n dag.
Waarschijnlijk een van de laatste want de
mooiste mistflarden waren er
altijd in het vroege voorjaar en in de late herfst.
Ze zweefde wat rond in
de buurt en zag plotseling een groepje hardlopers op de Herenstreek.
Dit was haar kans wraak te nemen op mannen. Mannen die haar
zoveel verdriet in het leven hadden gedaan. Niemand zou merken wanneer
Geraldine de laatste loper in de mist liet oplossen en meenam naar haar schuur.
Pas voor haar deur liet ze Mario vallen. Langzaam maar zeker
zag Mario de nevel veranderen in een vrouw. Ze stuurde hem met de ogen.
Mario zag geen kans weerstand te bieden.
Wat er allemaal in het afgelopen jaar met hem was gebeurd,
Mario kon het niet navertellen. Het was of zijn hersenen waren doorgespoeld.
Alles was weg.
“Je bent hier op één dag na precies een jaar geweest. Morgen
mag je weer gaan en staan waar je maar wilt. Morgen is het zondag, de laatste
dag in mei.” hoorde hij Geraldine zeggen. Ze had zich mooi gemaakt. Vroeger zal
ze een mooie vrouw zijn geweest.
“Dit is dus mijn laatste nacht hier? Laat mij morgen
aansluiten bij een groep hardlopers zodat ik mijn marathon kan afmaken”.
Geraldine ging naast Mario zitten en streek hem over
zijn dunne haardos.
“Dat beloof ik als je vannacht bij me blijft slapen”
Mario kon niet meer antwoorden, hij zag geen kans weerstand
te bieden.
Geraldine zag er gelukkig uit, ze lachte zelfs naar hem toen
hij de volgende morgen zijn ogen in haar bed opende.
De dag begon nevelig.
Geraldine liet Mario gaan, ongemerkt kon de hardloper met
nummer 836 zich aansluiten bij een groepje van vijf hardlopers.
Klazienaveen had zich feestelijk opgemaakt voor het 30e
Drenthe Loopfestijn.
In een tijd van 2.59.23 kwam Mario over de finish.
Hij had een prachtig persoonlijk op zijn naam staan.
Volgend jaar komt hij zeker terug!