Hardlopen tegen beter weten in
door Kees de Vries, Hoogezand
Kees de Vries |
Evenals vele hardlopers van mijn leeftijd (63) heb ik in het
verleden lange tijd gevoetbald. In mijn jeugd (de jaren 60/70) was er ook geen
andere mogelijkheid: de jongens voetbalden, de meisjes waren lid van een
gymvereniging. Vele jaren voetbalde ik op een verdienstelijk niveau, ook al
bleek toen reeds dat ik behoorlijk blessuregevoelig was. Rond een jaar of 30 begon drie keer per week trainen in de
week een obsessie te worden, ik besloot er een punt achter te zetten en zocht
een alternatief.
Zo begon ik wekelijks één keer 5 km hard te lopen en na verloop van tijd begon het loopvirus vat op mij te krijgen. De afstand breidde ik langzamerhand uit en liep de 10 km, ook werd er niet één, maar meerdere keren per week gelopen. Niet alleen de 10, maar ook de 10 mijl en 1/2 marathon werden afstanden die steeds regelmatiger gelopen werden. Toptijden liep ik niet (10 km in ongeveer 40 min., 1/2 marathon in ongeveer 1.40 uur), maar altijd stond het plezier voorop en was de motivatie groot.
Na verloop van tijd werd ook de hele marathon een uitdaging
en besloot ik in 1998 mijn eerste te lopen. Dit werd de Twente-marathon en na
een gedegen voorbereiding (plm. 6 week)
startte ik op 7 juni 1998 in het Diekmanstadion voor mijn eerste marathon.
Ik maakte 2 beginnersfouten (te snel starten en te weinig
drinken) en bereikte na plm. 3.45 uur de finish. Mijn eerste opmerking tegen de
meegereisde supporters (vrouw en
kinderen) was: ”DIT NOOIT WEER!!”
Dit gevoel was ik echter heel snel kwijt, want nadien volgden er nog 22 marathons. Zo liep ik in Rotterdam, Berlijn, Londen en Wenen, maar ook landschapsmarathons als Steinfurt, Essen,(Baldeneysee) en Dresden(Oberlelbe)
Dit gevoel was ik echter heel snel kwijt, want nadien volgden er nog 22 marathons. Zo liep ik in Rotterdam, Berlijn, Londen en Wenen, maar ook landschapsmarathons als Steinfurt, Essen,(Baldeneysee) en Dresden(Oberlelbe)
Van de eerste marathon heb ik veel geleerd, want bij alle
daarna liep ik met een “negative split” (2e halve sneller dan de 1e)
Wat de voorbereiding betreft maakte ik zelf schema’s voor een periode van 6
weken. Mijn 25e zou ik in New York lopen, maar dit kwam
er niet meer van, omdat ik last kreeg van vele (in eerste instantie) kleinere
blessures (o.a. knie, hamstring, achillespees). In die tijd liep ik dan ook
maximaal 10 km, maar de blessures werden steeds hardnekkiger en frequenter.
Twee jaar terug werd er bij een kijkoperatie aan de knie geconstateerd, dat er sprake was van artrose aan de rechterknie en werd me afgeraden om door te gaan met hardlopen en een alternatieve sport (zwemmen, wandelen) te zoeken. Niet echt een verrassend advies, maar toch kwam het hard aan, want vele jaren had ik enorm veel plezier beleefd aan deze mooie sport en daarmee moeten stoppen zou een fikse teleurstelling zijn.
Toch oppassen dat je niet in een negatieve spiraal terechtkomt en al snel concentreerde ik mij op de sporten, die ik nog wel kon beoefenen. Zo beleefde ik al snel veel plezier aan het wandelen en maak nu zeker 2 keer per week een wandeling van ongeveer 10 à 15 km. Dit combineer ik vaak met een andere hobby nl. vogels kijken.
April 2017: Thülsfeld (DE) |
Toch heb ik besloten om nog één keer per week aan een loopje mee te doen (niet verstandig dus) en loop dan de 5 km, wel met duidelijke knieklachten. Ik doe dit vaak aan de Duitse kant van de grens.
Door veel in Duitsland te lopen kom ik bij loopjes dubbel aan mijn trekken: aan de ene kant het toch nog kunnen lopen en
daarnaast het eten van een lekker stukje Kuchen (in combinatie met de bekende
Kaffee). Ook de sfeer ervaar ik altijd als erg ontspannen.
Citylauf in Schüttorf (DE) |
Vergeleken met het lopen van marathons stelt een 5 km erg weinig voor, maar ik heb wel geleerd dat je de nadruk niet moet leggen op de dingen die niet meer kunnen, maar moet kijken naar datgene wat nog wel kan, ook al is het met wat pijntjes. Ik hoop op deze (beperkte) manier nog vele jaren te kunnen blijven lopen.
Tot slot wil ik benadrukken dat ik heel veel respect heb voor alle vrijwilligers bij de verschillende loopjes. Zonder deze mensen was het voor ons onmogelijk om deze prachtige sport te beoefenen.