Waarom ik (hard) loop
door:  Lies Dijck, Emmer-Compascuum

Lies Dijck

Sport is er als kind met de paplepel ingegoten. Pa was voetballer, broertjes voetbalden, de jongste zelfs vanaf zijn 4e jaar! De meiden handbalden, gymden en waren lid van wandel- en gymvereniging. We tennisten, speelden badminton, zwommen etc. Op mijn 18^e ben ik gaan judoën.  Binnen een maand deed ik heel succesvol mee aan wedstrijden. Ik maakte vooral gebruik van de kracht in mijn armen en was daarmee in staat de tegenstandster te vloeren. Dat succesverhaal duurde echter maar drie maanden. Ik stond in de finale tegenover een tegenstandster die zes jaar judode en de zwarte band had. Ze gooide me waar ze me wilde hebben en ik werd onbarmhartig door haar uitgeschakeld. Ik had veel kracht maar bleek onder andere de valtechniek niet te kennen. Die was ik tot deze laatste wedstrijd niet nodig geweest. Ik werd tweede en hield, naast een beker, aan deze ervaring een hernia en naar later bleek, een gebroken ruggenwervel over.

Sport was vanaf dat moment  afgelopen. Wat volgde waren jaren van “platliggen”, ziekenhuisopnames, operatie, revalidatie en uiteindelijk gevangen in een korset en, of dat nog niet voldoende was, kwam de neuroloog met de opmerking dat ik, vanwege mijn "zwakke" rug, rekenschap moest houden met het gegeven dat ik "tegen mijn 50e weleens gebruik zou moeten maken van een rolstoel!"

Echter, zo rond  mijn 40^e kwam er een kentering in de denkwijze over zwakke ruggen.  Het credo werd: verstevig buik- en rugspieren om de rug sterker te maken. De keuze was gauw gemaakt. Ik begon direct, onder begeleiding van huisarts en fysiotherapeut, drie keer per week te trainen.

Ook op de loopband. Vreselijk saai!  Ik kreeg het advies om korte afstanden in de buitenlucht te gaan lopen. In het begin vond ik dat eng. Uiteindelijk liep ik een rondje van 5 kilometer. Dat werden er langzaam meer.

Hardlopen werd mijn volgende therapie. Zowel fysiek als psychisch. Hele gevechten heb ik onderweg uitgevochten en wat volgde was een zware verslaving aan het hardlopen. Ik ging nergens naar toe zonder hardloopschoenen in de handbagage. Onze vakanties waren meestal rondreizen in een huurauto met de tent in de kofferbak. De laatste 10 à 15 kilometer voor de "camping van die dag" stapte ik uit en rende achter Bram aan naar de camping. Na een aantal jaren op deze manier alleen over de aardbol te hebben rondgerend kreeg ik gezelschap van Bram. Jarenlang had hij aangegeven dat hardlopen niets voor hem was. “Ik heb er het lichaam niet voor.” Na mijn eerste halve marathon begon het hardloopvirus meer en meer vat te krijgen op Bram. Het jaar daarop liepen we samen. Niet veel later liep ik achter Bram (aan). Bram ging ook voor snelheid. Ik ben meer een diesel
.

Lies en Bram in maart 2010 bij de Duo-Marathon in Steinfurt (D)

De opmerking van de neuroloog  ”de kans dat je op je 50^e in een rolstoel zit”, veranderde van angstige belemmering in een enorme uitdaging. Hoezo rolstoel? We gaan voor een  marathon! En hoewel de huisarts dit "best wel een hele lange afstand vond" heeft hij me er niet van weerhouden. We schreven ons in en gingen ervoor om ooit één marathon te lopen en dat moest in New York zijn. In mijn 50^e levensjaar! En we hebben genoten! Bij 35 kilometer waren we klaar voor de aangekondigde “man met de hamer”. Die kwam niet! De adrenaline gierde door ons lijf! De euforie over het feit dat wij samen de marathon uit zouden lopen was groot. De laatste 6 kilometer! Bram gedragen door de aanmoedigingen van de geweldige toeschouwers. "Brem, you can do it!!! Ik werd aangemoedigd door de Nederlanders en Belgen langs de kant: Kom op Lies! De rest bleef stil. Wisten niet wat ze met Lies (=leugens in het Engels) aan moesten. En dan de finish in Central Park:  SUPER!! We keken elkaar aan: "Hoezo één marathon?"

Het jaar daarop liepen we de marathon van Berlijn, daarna die van Venetië en op 7  november 2010  (onze trouwdag) liepen we nogmaals de marathon van New York.

Lies bij de finish in Tokyo (Japan) 10 K

Hardlopen is inmiddels een “zware” verslaving. Net als reizen. Als er een aantrekkelijk geprijsde vlucht voorbij komt gaan we op zoek naar een leuke loop, een uitdagende brug of wedstrijdje in het betreffende land. Onze laatste reis was een fietsvakantie door Cambodja met een halve marathon in Siem Reap op het terrein van Angkor Wat (het grootste tempelcomplex ter wereld).

Halve marathon Angkor Wat in Cambodja 

Hardlopen is een groot onderdeel van ons hele wezen en leven  geworden.  Overal waar we komen rennen  we.,.. Bolivia, Peru, Chili, Argentinië, Japan, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika, Thailand, Maleisië, Australië etc. Ook Duitsland is een land waar we vanwege de fijne sfeer heel graag lopen.

Varrazona-Narrows  Bridge New York

Een tic van ons is het lopen van een wedstrijd, waarin bruggen zijn opgenomen, bijvoorbeeld rennen over de Verrazano bridge, de Pulaski bridge, Queensboro bridge, Willis Avenue bridge en Madisons avenue bridge in New York, de Brückenlauf  in Keulen, over de brug over de Bosporus in Istanbul,  over de Vasco da Gama in Lissabon.

Waarom bruggen?

Misschien omdat bruggen verbinden, afstanden overbruggen, afstanden kleiner maken?

Net als lopen verbindingen maakt, problemen overbrugt, afstanden tussen mensen kleiner maakt of wegneemt? Het maakt niet uit waarom.

Wij hopen in ieder geval dat onze en jullie loopwensen nog heel lang geen " brug te ver wordt" en dat we nog heel veel mooie uitdagingen mogen aangaan in onze fantastische sport.