“No, I don’t
do that!”
door Lies Dijck, Emmer-Compascuum
 |
| Lies Dijck |
We reizen inmiddels 40 jaar. Rugzak mee, gebruikmakend van
openbaar vervoer of van een huurauto
met tent in de kofferbak. We trokken door de hoge Andes, Australië etc..
De laatste 25 jaar bestaan onze reizen uit fietsen in
hoofdzakelijk Aziatische landen en midden Amerika. Onze fietsen gaan mee het
vliegtuig in, vergezeld van minimale bagage. Wij, onze fietsen, elk twee
fietstassen en een stuurtas.
Onze fietsen voerden ons onder andere over Sumatra, Java,
Bali en Lombok. Op Sumatra werden we uitgenodigd voor het mooiste concert
ooit: in een groot uitgevallen kippenhok. De muziekinstrumenten bestonden uit lege plastic jerrycans
met in de opening goedkope lepels en vorken. De sterren van de avond waren Jacky, een zwaar gebochelde
jonge man en Many, onze beeldschone gastvrouw. Beiden hadden een
onwaarschijnlijk mooie stem. Ze werden fantastisch begeleid door muzikanten op
de genoemde instrumenten.
Door Maleisië, Thailand, Laos, Nepal, Vietnam en ons meest favoriete land in Azië, Cambodja. In dit land liepen we onze meest indrukwekkende halve marathon. Een Charity run over het terrein van Angkor (werelderfgoed) in Cambodja.
 |
| Het terrein van Angkor |
En wij hadden startbewijzen!
Na aankomst in Phnom Penh op de fiets, boven langs het “Grote Meer”, naar Siem Reap. De weg was de eerste 100 kilometer prima, daarna was de weg 200 km. "under construction" en ploeterden we ons via een zandweg voort. In Siem Reap hadden we een kamer in een klein hotelletje. De enthousiaste medewerkers gaven enthousiast aan mee te lopen met “the run”. Een aantal vrouwen drie kilometer en een aantal jonge mannen de vijf! Toen ze hoorden dat wij een halve marathon liepen was de verbazing en het enthousiasme groot. Er werd voor ons een tuktuk geregeld voor de heen- en terugweg. En terug in het hotel wachtte ons een geweldig ontbijt en bloemen.
 |
| Start van de rolstoelers |
Als eersten starten de rolstoelers. En geen rolstoelen zoals we hier kennen. Veel jonge mensen, slachtoffers van mijnenvelden. Allen even enthousiast.
In Kathmandu troffen we s’morgens om 6 uur een enorme groep
hardlopende politiemannen die hun conditie op peil houden met rondjes rond het
koninklijk paleis. We waren van harte welkom in hun midden.
Aan de grens met India liepen we vroeg in de morgen door kleine dorpjes. Overal vuurtjes waaromheen gehurkt moeder met kinderen voor het ontbijt. Allen enthousiast groetend en vaak meerennend op hun blote voetjes.
 |
| Seoel |
We liepen de halve marathon in Seoel, Zuid Korea. Via een hardloopvereniging in Korea bood een Koreaan aan startnummers voor ons te kopen om ze de avond voor de start persoonlijk langs te brengen in ons appartementje.
 |
| Zuid-Afrika |
In Zuid-Afrika troffen we op onze route een giraf.
Op een reis door Canada troffen we een Japans stel. We
werden en bleven vrienden. Een aantal jaren geleden bezochten we Japan en
mailden hun of ze ons wilden inschrijven voor de halve marathon in Fukushima. De e-mails van “onze” Japanners zijn altijd heel correct en
het antwoord “No, I don't do that” verbaasde ons. Direct later ontvingen we een e-mail “Sorry, we do not want
you to run there. Fukushima is still not save. You run in Tokyo. You can start
there.”
Een fantastisch mooie loop.
Vaak is ons de vraag gesteld: “Is het “daar” wel veilig? Is
het wel veilig wat jullie doen?"
Twee keer hebben we op onze “rugzak” reizen een moment
ervaren dat het ongemakkelijk voelde. Maar ook dat loste zichzelf op.
Wij genieten van “het onderweg zijn” binnen diverse
culturen en natuur. Samen met hardlopers en fietsers waar dan ook ter wereld.